Lentekriebels in Bourgogne

 Ik ben dol op de Lente. Elke dag veranderd er wel iets in de natuur, komt er in de tuin weer een nieuw bloempje piepen, de vogeltjes bouwen aan hun nest en zingen hun mooiste lied. Maar vooral... mijn witte vriendjes komen weer buiten. 

Blij als een kind in de speelgoedwinkel ben ik van zodra ik die witte kopjes weer over de berg zie komen. Eindelijk weer wat leven rond huis na die lange wintermaanden. Ze staan er weer zo verwonderd bij, de eerste dagen zijn ze schuchter en moeten ze nog wennen. 

Toch zeker die schattige spierwitte kalfjes. Die huppelen vrolijk in het rond en zijn heel speels. Prachtig tussen dat frisgroene gras en de knalgele bloemen die overal verschijnen nu.

Onze tuin staat vol Paardenbloemen. Goed voor de bijtjes. Dit is heel belangrijke eerste voeding voor hen, want veel bloemen staan er nog niet in bloei. Ik pluk er zelf ook een deel om honing van te maken. 

Dat zou heel heilzaam zijn bij reuma en artritis. Dus dat kunnen we goed gebruiken. Shoppen in eigen tuin vind ik zalig.

Ik ben nu dan ook volop bezig met inzaaien en voorbereiden om straks volop te kunnen oogsten. 3x per dag ga ik kijken. Je ziet alles gewoon groeien.

Geweldig vind ik dat. En straks kunnen we dit allemaal opsmikkelen. Lekker gezond, want ik gebruik geen pesticides of andere rotzooi.  En de grond is bewerkt met paardenmest. Komt helemaal goed hier. Ik kijk al uit naar het "oogst-seizoen".

En ondertussen blijf ik schilderen en creatief bezig zijn. Ik heb er nooit zo veel tijd voor gehad als nu.

De inspiratie is er en het ene na het andere schilderij vloeit uit mijn penselen. Ik amuseer me geweldig goed en vind het zalig om te doen.

En zo vullen wij dus nu onze dagen. Beetje klussen, de wekelijkse wasjes en plasjes,  lekker koken, wandelen en fietsen en creatief bezig zijn. Ik heb me nog nooit verveeld. Daar heb ik geen tijd voor. Het lijkt wel of we op pensioen zijn nu. Ik ga eerlijk zeggen dat ik er wel aan zou kunnen wennen. Ik ga niet in een zwart gat vallen, dat is zeker. 

Alleen jammer van dat reisverbod nu. Zo veel vrije tijd om de familie en vrienden te gaan bezoeken en we mogen er niet naartoe. Sinds Oktober hebben we niemand meer gezien, en dat begint nu toch wel te knagen. Ik mis hen allemaal. Hoop echt dat we mekaar deze zomer allemaal kunnen terugzien. En dat we dan eindelijk voorgoed van die ellende verlost zijn. Love you all. Miss you. Stay safe. X